Σάββατο, 14 Δεκεμβρίου 2013 19:57

To zo2.gr αναδημοσιεύει το άρθρο της Νάταλι Βαλάκη (director της ActionAid Hellas)

Γιατί το όνειρο σταματά όταν σταματάς να ελπίζεις!!!

Διάβασα χθες ένα ωραίο άρθρο. Εξηγούσε πως ο Mandela, ο Ghandi, η ακτιβίστρια Anthony και ο Jobs είχαν ένα κοινό που τους έκανε σπουδαίους ηγέτες: είχαν ένα μεγάλο όνειρο το οποίο δεν έπαψαν ποτέ να κυνηγούν ακόμα κι όταν τους απέτρεψαν, τους χλεύασαν, τους χτύπησαν, τους φυλάκισαν.

Ο Mandela ονειρεύτηκε μια χώρα ελεύθερη, με ίσα δικαιώματα για όλους σε ένα κελί στο οποίο δεν χωρούσε καλά καλά να ξαπλώσει ευθυτενής. Βρέθηκα σε αυτό το κελί του Robben Island μόλις μια βδομάδα πριν από το θάνατό του. Την ώρα που στεκόμουν πίσω από τα κάγκελα σκεφτόμουν ακριβώς αυτό – πως γίνεται αυτός ο μικρός χώρος των 5 τ.μ. να μην έπνιξε τόσα χρόνια το όνειρο και την ελπίδα;

Όση ώρα περπατούσαμε στο λατομείο ασβέστη που δούλευε μαζί με τους άλλους κρατούμενους σκεφτόμουν τη ζέστη, τη δίψα, τη σωματική κούραση, σκεφτόμουν την όρασή του που καταστράφηκε γιατί δεν του επέτρεπαν να φοράει γυαλιά παρ’ όλη τη φοβερή αντανάκλαση του ήλιου στο κάτασπρο έδαφος. Πιο πολύ από όλα όμως σκεφτόμουν αυτό που μόλις μου είχαν πει: ότι από τη σκόνη του λατομείου είχαν καταστραφεί οι δακρυγόνοι αδένες του. Ο Madiba δεν μπορούσε να κλάψει. Ούτε ένα δάκρυ για τον ατέρμονο αγώνα του και για τις μεγάλες προσωπικές θυσίες του. Και παρ’ όλα αυτά το όνειρό του εκεί, ακλόνητο.

 Ναι, τελικά έτσι είναι. Ο κόσμος αυτός αλλάζει μόνο όταν κάποιοι, λίγοι συνήθως, θα δώσουν τα πάντα γι’ αυτό το μεγάλο όνειρο. Αυτοί που η ζωή τους ορίζεται από αυτό και όλα τα υπόλοιπα γίνονται μικρά, ασήμαντα και αδιάφορα. Αυτοί μας ανοίγουν το δρόμο, τον καθαρίζουν, τον ξεχορταριάζουν, ματώνουν τα χέρια τους μαζεύοντας τα αγκάθια και μας τον αφήνουν εμάς των υπολοίπων λίγο πιο ευκολοδιάβατο. Και έτσι μας επιτρέπουν και εμάς να ονειρευτούμε.

Είμαι πολύ τυχερή γιατί δουλεύω για μία οργάνωση που δεν έχει σταματήσει να ονειρεύεται. Με ρομαντισμό αλλά και ρεαλισμό ταυτόχρονα. Ο καθένας από εμάς πιστεύει σε έναν καλύτερο κόσμο και δίνει ένα κομμάτι του εαυτού του γι αυτό. 40 χρόνια τώρα η ActionAid αγωνίζεται για έναν δίκαιο κόσμο χωρίς φτώχεια, διακρίσεις και ανισότητα.

Μαζί με εμάς ονειρεύονται και οι χιλιάδες άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας και πιστεύουν στο όραμά μας. 35.000 Ανάδοχοι Παιδιού στην Ελλάδα πιστεύουν στην ισαξία των ανθρώπων, στις ίσες ευκαιρίες και στα ίδια δικαιώματα για όλους, ανεξάρτητα από τη φυλή τους, το χρώμα τους, τη θρησκεία τους. Εκείνοι είναι η καλύτερη απάντηση στους άλλους Έλληνες, αυτούς που φοβούνται το ξένο και αφήνουν το μίσος τους να νικήσει την αλληλεγγύη.
Οι πιο σπουδαίοι είναι όμως εκείνοι οι άνθρωποι στην Κένυα, στη Γκάνα, στη Μοζαμβίκη, στη Σιέρρα Λεόνε, την Αιθιοπία και τη Ρουάντα που δεν παρατάνε το όνειρό τους. Αδιανόητα όνειρα για τον 21ο αιώνα – να αποκτήσουν μια αντλία νερού στο χωριό τους, να έχει το σχολείο των παιδιών τους βιβλία, να έχουν κάθε μέρα φαγητό. Όλοι αυτοί είναι οι μικροί Nelsons και Mahatmas που δεν σταματούν να αγωνίζονται. Όπως είχε πει και ένας εθελοντής της ActionAid κάποτε: τον δικό τους διασκελισμό στη ζωή δεν θα τον φτάσουμε ποτέ.

Έρχονται Χριστούγεννα σε λίγο. Την ίδια περίοδο που εμείς θα στολίζουμε δέντρα, θα αγοράζουμε μελομακάρονα και θα ετοιμάζουμε τραπέζια η 10χρονη Amy στο Fengenhun της Σιέρα Λεόνε θα συνεχίσει να «μην κοιμάται τα βράδια από τη λύπη της» όπως λέει γιατί ξέρει ότι σύντομα θα σταματήσει το σχολείο αφού οι γονείς της δεν έχουν 30 Ευρώ για τα δίδακτρα, η Joanna στην Taninga της Μοζαμβίκης θα δουλεύει 12 ώρες την ημέρα για περίπου 40 σέντς μεροκάματο και ο Raphael στη Newala της Τανζανίας θα καίει τα δάχτυλά του ψήνοντας κάσιους για 70 σέντς το κιλό (ναι, ναι τα ίδια που τελικά σε εμάς φτάνουν με 12€).
Για αυτούς και για τα δισεκατομμύρια άλλων που καταπατώνται τα δικαιώματά τους, που στερούνται τα βασικά, που φυλακίζονται και βασανίζονται άδικα, που δεν ακούγονται οι φωνές τους κάνω αυτά τα Χριστούγεννα μια μόνο ευχή. Να μην σταματήσουμε ποτέ να ονειρευόμαστε να αλλάξουμε τον κόσμο τους και τον δικό μας μαζί.

10χρονη Amy στο σχολείο της

Πηγή: ActionAid