Τρίτη, 03 Απριλίου 2018 23:30

Σπύρος Τζόκας

Συνάδελφος

Μέρες που είναι ρε φίλε Κώστα σαν φάρσα μου φάνηκε. Πριν λίγες μέρες λέγαμε τώρα στις γιορτινές μέρες που θα έχουμε χρόνο να συναντηθούμε για κανένα τσιπουράκι, εκεί στον ανιψιό μου, τον Φώτη, που πήγαινες συχνά ή κάπου αλλού. Και μετά… μπα φάρσα μου κάνουν είπα και μάλιστα ετεροχρονισμένα. Πέρασε η πρωταπριλιά. Για κοίτα ρε κάτι συμπτώσεις. Πάνω που μιλάγαμε για σιωπές φίλων στο πασχαλιάτικο μήνυμα μας έσκασε και μια άλλη, βαρβάτη. Και το τσιπουράκι; Αργήσαμε ε; Και έφυγες. Δεν περίμενες.

Ήταν κάπου στα τέλη του 1990, όταν σε συνάντησα για πρώτη φορά, σε διαφορετικούς κομματικούς χώρους και επιχειρούσαμε συμμαχίες στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ήμασταν και οι δύο νέοι... με πολλά όνειρα. Τότε που η ζωή είναι τόσο γενναιόδωρη που σε ξαφνιάζει. Σου δίνει απλόχερα ωραίες στιγμές, σε κάνει ευτυχισμένο. Θαρρείς πως όλα έγιναν για σένα ή τουλάχιστον ο χρόνος είναι σύμμαχός σου. Δουλεύει για σένα. Σε τέτοιες περιπτώσεις φοβάται ο άνθρωπος. Τον κυριεύει δέος μήπως αλλάξει ξαφνικά η μοίρα του, μήπως του τη στήσει στη γωνία. Διστάζει.
Από τότε μου έκανε εντύπωση το ήθος σου και η καλή σου διάθεση. Μειλίχιος, υπομονετικός, βαθύς γνώστης και πάντα πρόθυμος να ακούσεις. Συνεχίσαμε και γίναμε Δήμαρχοι. Συναντηθήκαμε στο όργανο της Αυτοδιοίκησης, στην ΚΕΔΕ. Πάντοτε σε διαφορετικούς χώρους, αλλά πλέον είχαμε οικοδομήσει μια αλληλοεκτίμηση που σιγά – σιγά γινόταν και φιλία. Και που και που συναντιόμασταν.
Και το τσιπουράκι; Άργησα ε; Και έφυγες. Δεν περίμενες.
Καλοτάξιδος, φίλε Κώστα, με μπουνάτσα. Με καλό καιρό και με κόντρα τον ήλιο…. τελείως κόντρα… απέναντι ….κατάματα…. απεραντοσύνη φωτεινή.