-
Πέμπτη, 16 Νοεμβρίου 2017 12:27
Του Stephen F. Cohen
Η επί των ημερών μας αντιπαράθεση μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ρωσίας εξελίσσεται και βαθαίνει με πρωτόγνωρους τρόπους ενώ το αμερικανικό πολιτικο-μιντιακό κατεστημένο δείχνει να μην ενοχλείται καθόλου.
Επί αρκετά χρόνια τώρα, ο Stephen F. Cohen, ομότιμος καθηγητής Ρωσικών σπουδών και πολιτικής στα Πανεπιστήμια New York και Princeton και τακτικός συνεργάτης της πολιτικής επιθεώρησης The Nation, υποστηρίζει ότι ο νέος Ψυχρός Πόλεμος είναι πιο επικίνδυνος από αυτόν που προηγήθηκε και που διήρκεσε 45 χρόνια, και από τον οποίο, όπως συχνά λέγεται, «μόλις και μετά βίας επιβιώσαμε». Στο κείμενο που ακολουθεί, ο καθηγητής Cohen επικαιροποιεί τα επιχειρήματά του και προσκομίζει υποστηρικτικά των απόψεών του στοιχεία. Την ίδια στιγμή, Αμερικανοί πολιτικοί αξιωματούχοι και μεγάλος αριθμός πολιτικών σχολιαστών και αναλυτών εξακολουθούν να αρνούνται, για προσωπικούς και πολιτικούς λόγους, ότι ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη. Όποιος αμφισβητεί την ύπαρξή του δεν έχει παρά να παρακολουθήσει τα γραφόμενα και μεταδιδόμενα από τα αμερικανικά, και όχι μόνο, συστημικά ΜΜΕ που καθημερινά καλλιεργούν ένα ψυχροπολεμικό κλίμα κατά της Ρωσίας: για ό, τι κακό και στραβό συμβαίνει στον, κατά τα άλλα μαστιζόμενο από πολυεπίπεδη (οικονομική, πολιτική, πολιτισμική) κρίση δυτικό κόσμο, φταίει το χέρι του Κρεμλίνου και ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν!!! Στο κείμενό του ο Cohen διακρίνει έξη ξεχωριστούς παράγοντες που καθιστούν το νέο Ψυχρό Πόλεμο πιο επικίνδυνο απ΄ αυτόν που προηγήθηκε.
Ο μεταφραστής Α.Ν.
1.Το επίκεντρο αντιπαράθεσης στο νέο αυτό Ψυχρό Πόλεμο δεν βρίσκεται πλέον στο μακρινό Βερολίνο ούτε και σ’ εκείνο που κάποτε ονομαζόταν «Τρίτος Κόσμος» αλλά απευθείας στα σύνορα της Ρωσίας, από τα Βαλτικά κράτη και την Ανατολική Ευρώπη έως την Ουκρανία και τη Μαύρη Θάλασσα, όπου η στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ ενισχύεται συνεχώς με την όλο και αυξανόμενη συγκέντρωση στρατού, οπλικών συστημάτων, πολεμικών αεροπλάνων, στόλου καθώς και με εγκαταστάσεις πυραυλικών συστημάτων. Το ΝΑΤΟ χαρακτηρίζει σήμερα όλο αυτό το τεράστιο Ανατολικό μέτωπο ως δική του «περιοχή». Καμία τέτοια ξένη στρατιωτική δύναμη δεν έχει εμφανιστεί τόσο κοντά στη Ρωσία, και μάλιστα τόσο κοντά στη δεύτερη σε μέγεθος και σημασία πόλη της, την Πετρούπολη, από την εποχή της Ναζιστικής Γερμανικής εισβολής το 1941. Η πρόσληψη που έχουν στη Μόσχα αυτού του γεγονότος είναι κατανοητή και ήταν προβλεπτή: όλο και περισσότερο λέγεται - τόσο στα ΜΜΕ όσο και ιδιωτικά από ανώτερους αξιωματούχους – ότι αυτή η ισχυρή στρατιωτική παρουσία στα σύνορά της συνιστά «Αμερικανική επίθεση κατά της Ρωσίας» , ακόμη δε και ότι «η Αμερική βρίσκεται σε πόλεμο κατά της Ρωσίας». Συγκρίνετε, μας παροτρύνει ο Cohen, όλον αυτόν την συναγερμό που βαράνε οι ισχυρισμοί του λεγόμενου «Russiagate», περί δήθεν «επίθεσης εναντίον της Αμερικής» που εξαπέλυσε το Κρεμλίνο κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών του 2916, ισχυρισμοί για τους οποίους βεβαίως δεν έχει ακόμη προσκομιστεί καμία απολύτως απτή και ατράνταχτη απόδειξη, με την απτή απόδειξη την οποία κρατούν στα χέρια τους οι Ρώσοι αξιωματούχοι, για τη σημερινή «επίθεση» που εξαπολύει η Ουάσιγκτον. Και φανταστείτε τη δυνητικότητα που έχει ένας θερμός πόλεμος –από ατύχημα ή από πρόθεση- μέσα σ’ αυτήν την πλατειά και διαρκώς ενισχυόμενη ρωσική πρόσληψη. Η συνεχιζόμενη επιμονή της Ουάσιγκτον να στέλλει όλο και περισσότερο οπλισμό στην κυβέρνηση του Κιέβου, το οποίο από τη μεριά του διακηρύττει ότι θα τον χρησιμοποιήσει εναντίον των εξεγερμένων του Ντονμπάς, μονάχα στην κλιμάκωση αυτών των ρωσικών ανησυχιών μπορεί να οδηγήσει, καθώς και του κινδύνου που αυτές αντιπροσωπεύουν. Ειρήσθω δε εν παρόδω ότι το Κίεβο καταπατεί τις συμφωνίες του Μίνσκ με το να λαμβάνει διάφορα νομοθετικά μέτρα ασύμβατα με την όλη διαδικασία αυτών των συμφωνιών.
2. Η πιθανότητα ενός διακλαδούμενου αμερικανο-ρωσικού πολέμου μπορεί να παρουσιάζεται ακόμη πιο σοβαρή στη Συρία, όπου οι υποστηριζόμενες από τη Ρωσία Συριακές δυνάμεις βρίσκονται πολύ κοντά στην οριστική συντριβή των αντικυβερνητικών μαχητών, πολλοί των οποίων διατηρούν άρρηκτους δεσμούς με τρομοκρατικές οργανώσεις. Το Ρωσικό Υπουργείο Άμυνας γνωστοποίησε ότι κατά τη γνώμη του αμερικανικές δυνάμεις στη Συρία βοηθούν έμπρακτα και ενθαρρύνουν τις ένοπλες ομάδες που αντιμάχονται τον Άσαντ ενώ ταυτόχρονα θέτουν σε σοβαρό κίνδυνο τη ζωή ρώσων στρατιωτών που βρίσκονται εκεί, εκφράζοντας ταυτόχρονα την ετοιμότητά του να χτυπήσει αυτές τις αμερικανικές δυνάμεις που βρίσκονται στη Συρία. Και ερωτά ο Cohen: Ποια θα είναι η αντίδραση της Ουάσιγκτον εάν η Ρωσία σκοτώσει Αμερικανούς στη Συρία;
3. Εν τω μεταξύ, σε αντίθεση με τον προηγούμενο Ψυχρό Πόλεμο, όταν οι αμερικανο-σοβιετικές σχέσεις, που διέπονταν από πνεύμα συνεννόησης και συνεργασίας, αναπτύσσονταν σταθερά μετά την κρίση των πυραύλων της Κούβας το 1962, αυτές οι βελτιούμενες σχέσεις που οικοδομήθηκαν στη διάρκεια δεκαετιών διαρρηγνύονται. Ακόμη χειρότερα, σήμερα διατρέχουν σοβαρούς κινδύνους. Το Κογκρέσο και η κυβέρνηση Τραμπ φαίνονται αποφασισμένοι να απαγορεύσουν τη λειτουργία στις Ηνωμένες Πολιτείες δύο ρωσικών πρακτορείων ειδήσεων, του Russia Today (RT) και του Σπούτνικ. Εάν γίνει αυτό, το Κρεμλίνο θα μπορούσε κάλλιστα να απαντήσει παίρνοντας ανάλογα μέτρα, και μειώνοντας έτσι τις σχέσεις στον τομέα της δημόσιας επικοινωνίας, όσο «προπαγανδιστική» κι αν είναι αυτή και από τις δύο πλευρές. Ένας βετεράνος ανταποκριτής του CNN μεταδίδει από τη Μόσχα πως ο «έλεγχος των εξοπλισμών κρέμεται από μια κλωστή». Και η άνευ προηγουμένου κατάληψη και έρευνα στο Ρωσικό Προξενείο στο Σαν Φρανσίσκο τον περασμένο Σεπτέμβριο, έχει πείσει μερικούς Ρώσους αξιωματούχους, και όχι χωρίς λόγο, ότι κάποιες δυνάμεις που ασκούν σημαντική επιρροή στην Ουάσιγκτον επιδιώκουν την πλήρη διακοπή διπλωματικών σχέσεων με τη Μόσχα.
4. Κατά τη διάρκεια του προηγούμενου Ψυχρού Πολέμου, κανένας Σοβιετικός ηγέτης δεν δαιμονοποιήθηκε από το αμερικανικό πολιτικο-μιντιακό κατεστημένο όσο δαιμονοποιείται ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν εδώ και μια δεκαετία σχεδόν. Η Ρωσία και οι σχέσεις με τη Μόσχα έχουν τόσο πολύ «Πουτινοποιηθεί» που η Ρωσία παρουσιάζεται ως μια χώρα που δεν έχει πλέον κανένα νόμιμο εθνικό συμφέρον στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό, η αναγνώριση των οποίων (συμφερόντων) αποτελεί την πρώτη προϋπόθεση για οιεσδήποτε συνομιλίες. Ως φρεσκότατο παράδειγμα αυτής της άνευ προηγουμένου παραμέτρου, ο Cohen παραπέμπει στα σχετικά αποσπάσματα του πρόσφατου βιβλίου της Χίλαρυ Κλίντον «Τι Συνέβη» (What Happened).
5. Το λεγόμενο «Russiagate» επίσης δεν έχει προηγούμενο. Οι τρόποι με τους οποίους οξύνει το νέο Ψυχρό Πόλεμο ποικίλουν και αυξάνονται. Οι πολλαπλές έρευνες στα πλαίσια του «Russiagate» όλο και περισσότερο υπονοούν ότι συνήθεις και παραδοσιακές σχέσεις με τη Ρωσία μπορεί να είναι «συμπαιγνία και μυστικές συνεννοήσεις με το Κρεμλίνο», χρηματιστικών συμπεριλαμβανομένων. Κατά τον ίδιο τρόπο, αντι-ψυχροπολεμικές απόψεις χαρακτηρίζονται επιπόλαια ως «απόψεις που εξοπλίζουν τη ρωσική παραπληροφόρηση» και την υπέρ του Κρεμλίνου «προπαγάνδα». Και δεν προκαλεί βεβαίως έκπληξη το γεγονός ότι εξαιρετικά ελάχιστες από τις απόψεις αυτές παρουσιάζονται στα αμερικανικά συστημικά ΜΜΕ, εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια. (Απόψεις διαφωνούντων αμερικανών αναλυτών επί της επίσημης γενικής εξωτερικής πολιτικής βρίσκουν πολύ πιο εύκολα βήμα στα κυριότερα ρωσικά ΜΜΕ παρά στα αμερικανικά.) Πρωτίστως όμως το «Russiagate» έχει πρακτικά παραλύσει τον Πρόεδρο Τραμπ σε κάθε κρίσιμη διαπραγμάτευση που θα μπορούσε να διεξάγει με τον Πούτιν, ασχέτως αν είναι πραγματική ή όχι. Φανταστείτε, λόγου χάρη, τον Τζον Κένεντι να δέχεται κατ΄ αυτόν τον τρόπο επιθέσεις ως δήθεν «μαριονέτα του Κρεμλίνου» κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων της Κούβας το 1962. Θα ήταν πολιτικά ανήμπορος να προβεί στους συμβιβασμούς που ο ίδιος και ο τότε Σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ έκαναν ώστε να δοθεί ένα τέλος στην κρίση εκείνη χωρίς πυρηνικό πόλεμο. Όσο μεγάλο και αν είναι το μίσος που τρέφουν για τον Τραμπ, πολλοί αμερικανοί πολιτικοί και ΜΜΕ πρέπει να φοβούνται πιο πολύ την πιθανότητα ενός πολέμου με τη Ρωσία, προσθέτει ο Cohen.
6. Τέλος, επίσης σε χτυπητή αντίθεση με την επεξεργασία πολιτικών στις δεκαετίες 1960, 1970, 1980 δεν υπάρχουν αντι-ψυχροπολεμικά ΜΜΕ, πολιτικοί ή πολιτικές στην συστημική Αμερική των ημερών μας. Χωρίς ουσιαστική αντιπολίτευση, συμπεριλαμβανομένης και μιας δυνατής δημόσιας συζήτησης, τα αποτελέσματα μιας κακής πολιτικής είναι πιο πιθανά, ακόμη και στις δημοκρατίες.
Σ’ όλους αυτούς τους εν πολλοίς άνευ προηγουμένου παράγοντες Ψυχρού Πολέμου, ο Cohen προσθέτει τρία άλλα δεδομένα:
Το πρώτο αφορά στο μύθο ότι η μετα-σοβιετική Ρωσία είναι πολύ αδύνατη για να διεξάγει έναν παρατεταμένο Ψυχρό Πόλεμο και τελικά θα υποκύψει στην Ουάσιγκτον και στις Βρυξέλες. Αυτή είναι, βεβαίως, η λογική που κρύβεται πίσω από το τσουνάμι των κυρώσεων που επιβλήθηκαν κατά της Μόσχας από το 2014. Παραβλέποντας το γεγονός ότι διάφοροι διεθνείς οργανισμοί παρακολούθησης και αξιολόγησης έχουν καταγράψει μια σημαντική οικονομική ανάκαμψη της Ρωσίας τα τελευταία δύο χρόνια περίπου. Παραδείγματος χάρη, η Ρωσία σπεύδει να καταστεί ο πρώτος εξαγωγέας σίτου παγκοσμίως. Χωρίς να λογαριάζει κανείς τον τεράστιο φυσικό, ανθρώπινο και εδαφικό πλούτο της Ρωσίας. Αξίζει να θυμηθεί κανείς ότι στη νεώτερη ιστορία της Ρωσίας δεν καταγράφεται ούτε μία περίπτωση συνθηκολόγησης, ανεξαρτήτως κόστους και καταστροφών. Αντίθετα από κάποιες, αντιπροσωπευτικά περιθωριακές, ρωσικές φωνές οι οποίες και προβάλλονται να εκφράζουν διαφορετική άποψη, ούτε οι διάφορες ελίτ της χώρας ούτε και ο ρωσικός λαός πρόκειται να αλλάξουν ριζικά την ηγεσία ή τις πολιτικές της Ρωσίας κάτω από τις πιέσεις της Δύσης. Και όντως, πολλοί σημαντικοί Ρώσοι πολιτικοί διανοούμενοι και άλλοι σχολιαστές έχουν ήδη αποδεχθεί ότι ο νέος Ψυχρός Πόλεμος, για τον οποίο και κατηγορούν τη Δύση ως υπεύθυνη, μπορεί να διαρκέσει όσο και ο προηγούμενος.
Το δεύτερο αφορά στη μακροχρόνια αντίληψη του αμερικανικού κατεστημένου, η οποία εδράζεται σ’ έναν ευσεβοποθισμό του πρώην Προέδρου Μπάρακ Ομπάμα, ότι δήθεν η Ρωσία είναι «απομονωμένη» στο διεθνές επίπεδο. Ο αριθμός των διεθνών συναντήσεων και συμφωνιών που έγιναν από τον Πούτιν τα τελευταία χρόνια τινάζει αμέσως στον αέρα αυτήν την αντίληψη, αλλά υπάρχει κάτι νέο και σημαντικό. Το «Σοβιετικό Μπλοκ» στην Ανατολική Ευρώπη κατά τη διάρκεια του προηγούμενου Ψυχρού Πολέμου ήταν μια συμμαχία των απρόθυμων, των μαστιζόμενων από την κρίση και των οικονομικά επιβαρυντικών. Οι αναδυόμενοι σήμερα σύμμαχοι και εταίροι της Ρωσίας είναι πρόθυμοι και κερδοφόροι, από τα μικρότερα κράτη-μέλη των BRICS μέχρι και την Κίνα. Αντίθετα, είναι η «σφαίρα επιρροής» των Ηνωμένων Πολιτειών αυτή που φαίνεται να διασπάται σήμερα, όπως καταμαρτυρούν το Brexit και η Καταλονία. Αλλά και πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε την όλο και μεγαλύτερη προσέγγιση μεταξύ ενός Νατοϊκού μέλους, της Τουρκίας εν προκειμένω, και της Ρωσίας ή την ιστορική πρόσφατη επίσκεψη του Σαουδάραβα μονάρχη στη Μόσχα, η οποία και κατέληξε στην υπογραφή συμφωνιών για αγορές και επενδύσεις, ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων, σε οπλικά συστήματα και ενέργεια; Ποιανού η πορεία, θα μπορούσαν να ερωτήσουν οι ιστορικοί και οι αναλυτές, οδεύει προς την απομόνωση στις διεθνείς υποθέσεις;
Το τρίτο δεδομένο αφορά, βεβαίως, στον ρόλο της Κίνας, μιας μεγάλης αναδυόμενης δύναμης. Στη διάρκεια του προηγούμενου Ψυχρού Πολέμου η Κίνα ήταν αντίπαλος και ανταγωνιστής της Σοβιετικής Ένωσης προσφερόμενη έτσι ως «χαρτί» που μπορούσε να παιχτεί εναντίον της Μόσχας. Σήμερα, η Κίνα είναι ο πολιτικός, οικονομικός και, δυνητικά, ο στρατιωτικός εταίρος της Ρωσίας. Βλέπε λόγου χάρη την πολύ πρόσφατη κοινή Ρωσο-κινεζική ναυτική άσκηση ανοιχτά του Βλαδιβοστόκ αλλά και πολλές άλλες τέτοιες τα τελευταία χρόνια. Αυτό συνιστά νέο δεδομένο που πολύ πιθανό να έχει σοβαρό αντίχτυπο και σε άλλες χώρες, όπως την Ινδία, το Πακιστάν, την Ιαπωνία ακόμη και το Αφγανιστάν.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους νέους και ουσιαστικά άνευ προηγουμένου ψυχροπολεμικούς παράγοντες, περνούν άνευ συζητήσεως και προβληματισμού στην Ουάσιγκτον, όχι μόνον εξαιτίας της υστερίας του «Russiagate». Η αμερικανική θριαμβολογία που επικρατεί από την επομένη της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, διαδραματίζει έναν σοβαρό ρόλο γι’ αυτήν την «απροθυμία», όπως επίσης και ένας μακροχρόνιος αμερικανικός επαρχιωτισμός, που συχνά αποκαλείται «εξαιρετισμός». Εν τω μεταξύ, οι τρεις σοβαρότερες απειλές για την εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών – δηλαδή η διεθνής τρομοκρατία, η διάδοση των πυρηνικών όπλων και οι κυβερνοεπιθέσεις που θα μπορούσαν αυτόματα να προκαλέσουν έναν πυρηνικό πόλεμο – περνούν εν πολλοίς απαρατήρητες. Όπως ακριβώς και η ουσιαστική αλήθεια ότι καμία απ’ αυτές τις απειλές δεν μπορεί να ελαχιστοποιηθεί χωρίς κάποια συνεννόηση και κάποιου είδους συνεταιρισμό με τη Ρωσία. Ακόμη και αυτού του είδους οι πραγματικότητες είχαν αναγνωριστεί κατά τη διάρκεια του σαρανταπενταετούς Ψυχρού Πολέμου και, μερικές φορές, αντιμετωπίστηκαν.
Από το αμερικανικό περιοδικό The Nation, 11 Οκτωβρίου 2017
Απόδοση: Α.Ν.
Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε την Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου την απόφασή της χώρας του να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και ότι το σιωνιστικό κράτος, ως κυρίαρχο κράτος, «έχει το δικαίωμα να καθορίσει τη δική του πρωτεύουσα». Αυτή η απόφαση συνιστά εξευτελισμό του διεθνούς δικαίου εκ μέρους της πρώτης παγκόσμιας δύναμης. Εποικισμένη και προσαρτημένη, η Ανατολική Ιερουσαλήμ θεωρείται από τους Παλαιστίνιους ως η πρωτεύουσα του δικού τους μελλοντικού κράτους. Για τα Ηνωμένα Έθνη, η Ιερουσαλήμ αποτελεί έδαφος υπό κατοχή κατά παράβαση της διεθνούς νομιμότητας, σύμφωνα με τις αποφάσεις 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Έπρεπε να καταγράψει η κάμερα του CNN την ύπαρξη σκλαβοπάζαρων στη Λιβύη και να μεταδοθούν, την Παρασκευή 17 Νοεμβρίου, οι φρικτές εικόνες για να «ξυπνήσουν» οι συνειδήσεις των ανά τον δυτικό κόσμο «ανθρωπιστών» και, υποκριτικά μέχρι αηδίας, να αρχίσουν να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους και να εκφράζουν τον «αποτροπιασμό» τους. Η πληγείσα ευαισθησία των μεταμοντέρνων ψυχρών δολοφόνων στο όνομα του ανθρωπισμού (sic) και όλων αυτών που, νεοφιλελευθέρως και «μεταρρυθμιστικώς», τους ανέχονται και τους υποστηρίζουν, εκδηλώθηκε μόνον όταν εμφανίστηκαν στις οθόνες οι αποτρόπαιες εικόνες. Εικόνες γαρ, αφού στο σημερινό πολιτισμό της εικόνας η πραγματικότητα αρχίζει να γίνεται… πραγματικότητα εάν και εφόσον καταγραφεί και μεταδοθεί ως εικόνα.
Του James Petras
.
Ακολουθήστε μας
στα κοινωνικά μας
δίκτυα.